حسِ طردشدگی
***
امروز از یک گروه اینترنتی بیرون افتادم. احتمالا بخاطر یک سوء تفاهم. آن گروه و این اتفاق مهم نیست. مهم حس های من است در مواجهه با این اتفاق بیرونی.
مهمترین موضوعی که باید به آن بپردازم این است. نه اینکه در بیرون چه اتفاقی افتاد.
باید ببینم در درون چه اتفاقی می‌افتد.
حس طرد شدگی چیزی شبیه حس تنهایی یا حس جداافتادگی یا حس عدم پذیرفته شدن یا حس عدم موفقیت یا حس عدم تعلق هست.
حسی که تقریباً همه گیر است و کم و بیش دامن همهء ما را می‌گیرد.
این حس شاید شبیه ترس باشد.
این حس ها کیفیت هایی است که بر روی آنها نامگذاری کرده‌ایم. واقعیت آنها عمیق تر از چند اسم است.
این حس ها بخصوص در مسیر معنوی خیلی سراغ آدم می‌آید.
در مقابل تمام حس های بالا، حس عشق است و حس مادرانه و حس در برگیرندگی. شاید حسی شبیه دلسوزی یا حمایت یا بزرگ بودن. حس همدردی و درک کردن. حس کمک کردن.
شاید مولانا همزمان تمام این حس ها را داشت زمانی که با چنان عشقی شروع کرد به خواندن
بشنو این نی چون حکایت می‌کند
از جدایی ها شکایت می‌کند
و آن شور و سوز و عشق را بر عالم زد.
مولانا گفت تمام غم ها و حس های ناخوشایند ناشی از جداافتادگی ما از نیستان است.
جداافتادگی ما از خدا.
نه خدای ذهنی بلکه وجود اصلی و مبدأ خودمان.
تنهایی در واقع تنهایی از خداست.
طرد شدگی در واقع طرد شدن از خودمان است.
و تمام حس ها در واقع حس دور شدن از مبدأ یا همان درونمان و جوهر اصلی خودمان است.
همان خدا.
و تمام حس های خوب پیوستن به همان خداست.
حس خوبی که از عشق بدست می‌آید.
از یکی شدن، از یوگا.
حس پیوستن به معشوق ابدی و ازلی.
و همین حس نوشتن.
یکی شدن من و تو در رسیدن به همان مبدأ.
جایی که نه ترسی هست و نه غمی.
در آغوش مادر ازلی و ابدیِ من و تو.
مادر ازلی و ابدی زمین و هرآنچه در آن است.
مادر ازلی و ابدی جهان.
همان خدا.
خدای عاشق.
خدای جوشن کبیر.
خدای بخشنده و مهربان.
خدای بودا.
خدای عیسی.
خدا، منظور این کلمه نیست.
خدا منظور حافظهء تو از درس تعلیمات دینی نیست.
خدایی که در مخلوقاتش نهفته است.
در سنگ و مورچه و درخت و آدم هست.
خدایی که هر چه بنویسی و بگویی باز کم است.
هر چقدر دیوان شمس و رباعیات عطار و تائوت چینگ بخوانی باز کم است.
خدایی که در وهم نیاید.
در خیال نیاید.
در قلم نیاید.
خدای نانوشتنی.
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر