نانوشتنی دو: ژوئیهٔ 2022

۱۴۰۱ مرداد ۹, یکشنبه

ببخش و برو

زمان خواندن 2 دقیقه ***

ببخش و برو!

***

از آمدن و رفتن ما سودی کو

وز تار امید عمر ما پودی کو

چندین سروپای نازنینان جهان

می‌سوزد و خاک می‌شود دودی کو

می آییم و می‌رویم!

در دایره‌ای که آمد و رفتن ماست

او را نه بدایت نه نهایت پیداست

کس می‌نزند دمی در این معنی راست

کاین آمدن از کجا و رفتن به کجاست

حال که می‌خواهی بروی ببخش و برو.

ما با همان و تنهایانیم. روزی می‌آییم و روزی می‌رویم.

این رفتن های فیزیکی و ظاهری یادآور آن آمدن و رفتنی است که خیام می‌گفت! خیامی که گردش زمین و ماه و خورشید را خوب می‌دانست!

ببخش که نمی‌توانم در این مسیر تنهایی کمک ات کنم!

ببخش که حتی در اسباب کشی دست و دلم به کمک نمی‌آید!

ببخش که اکثر این مسیر؛ نادان بودم!

درگیر گرفتاری‌های خودم بودم!

من با جسم تو نزدیک شدم!

من تو را، روح آن کودک معصوم تو را نشناختم!

من در این بیست سال اکثرا ناآگاه بودم!

در ناآگاهی خودم سوختم و چه بسا تو را هم سوزاندم!

در این مسیر تنهایی؛ سعادت را برایت آرزو می‌کنم!

شادکامی!

و رهایی!

شاید این اشک ها به جایی برسد!

برای رسیدن باید حواسم باشد!

به تمام ارتعاشاتم از این به بعد!

اما هنوز چیزی از تو می‌خواهم و آن این است!

حال که می‌روی؛ ببخش و برو!

ما برای پرواز؛ به بالهای بخشش نیازمندیم!

ما کوله بار سنگینی داریم!

من دارم!

امیدوارم تو سبک بار بروی!

این بخشش را صادقانه می‌خواهم و انجام می‌دهم!

خودم به تنهایی!

آن جاهایی که درگیر خشم و شهوت بودم و هستم!

ناآگاهی پشت ناآگاهی!

این بخشش مداوم را نگاه خواهم داشت!

بخششِ تو هم کادوی من خواهد بود!

قبل از رفتن!

رفتن این بدن؛ سفری است.

شاید سفر؛ همان بخشیدن باشد!

می‌گویند اشک و آب پاکی می‌آورند.

من با اشک می‌بخشم!

و با اشک طلب بخشش می‌کنم!

این خواب به زودی؛ بیداری می‌شود!

در روز بیداری؛ بخشش از همه شیرین تر است.

و این آخرین جمله‌ی من خواهد بود:

حال که می‌روی

ببخش و برو ...

با این موسیقی همزمان شد!

https://music.youtube.com/watch?v=ccDK7GVa3yk&feature=share

ببخش و برو

ببخش و برو!

***

از آمدن و رفتن ما سودی کو

وز تار امید عمر ما پودی کو

چندین سروپای نازنینان جهان

می‌سوزد و خاک می‌شود دودی کو

می آییم و می‌رویم!

در دایره‌ای که آمد و رفتن ماست

او را نه بدایت نه نهایت پیداست

کس می‌نزند دمی در این معنی راست

کاین آمدن از کجا و رفتن به کجاست

حال که می‌خواهی بروی ببخش و برو.

ما با همان و تنهایانیم. روزی می‌آییم و روزی می‌رویم.

ببخش که نمی‌توانم در این مسیر تنهایی کمک ات کنم!

ببخش که حتی در اسباب کشی دست و دلم به کمک نمی‌آید!

ببخش که اکثر این مسیر؛ نادان بودم!

درگیر گرفتاری‌های خودم بودم!

من با جسم تو نزدیک شدم!

من تو را، روح آن کودک معصوم تو را نشناختم!

من در این بیست سال اکثرا ناآگاه بودم!

در ناآگاهی خودم سوختم و چه بسا تو را هم سوزاندم!

در این مسیر تنهایی؛ سعادت را برایت آرزو می‌کنم!

شادکامی!

و رهایی!

شاید این اشک ها به جایی برسد!

برای رسیدن باید حواسم باشد!

به تمام ارتعاشاتم از این به بعد!

اما هنوز چیزی از تو می‌خواهم و آن این است!

حال که می‌روی؛ ببخش و برو!

ما برای پرواز؛ به بالهای بخشش نیازمندیم!

ما کوله بار سنگینی داریم!

من دارم!

امیدوارم تو سبک بار بروی!

این بخشش را صادقانه می‌خواهم و انجام می‌دهم!

خودم به تنهایی!

آن جاهایی که درگیر خشم و شهوت بودم و هستم!

ناآگاهی پشت ناآگاهی!

این بخشش مداوم را نگاه خواهم داشت!

بخششِ تو هم کادوی من خواهد بود!

قبل از رفتن!

رفتن این بدن؛ سفری است.

شاید سفر؛ همان بخشیدن باشد!

می‌گویند اشک و آب پاکی می‌آورند.

من با اشک می‌بخشم!

و با اشک طلب بخشش می‌کنم!

این خواب به زودی؛ بیداری می‌شود!

در روز بیداری؛ بخشش از همه شیرین تر است.

و این آخرین جمله‌ی من خواهد بود:

حال که می‌روی

ببخش و برو ...

با این موسیقی همزمان شد!

https://music.youtube.com/watch?v=ccDK7GVa3yk&feature=share

تنهایی و احساس تنهایی

زمان خواندن 3 دقیقه ***

تنهایی و احساس تنهایی!

***

تنهایی با احساس تنهایی دو چیز مختلف است. تنهایی وقتی است که تنهایی را پذیرفته ایم. احساس تنهایی وقتی است که تنهایی را نمی‌پذیریم.

همین تفاوت به ظاهر جزئی دنیایی از تغییر را ایجاد می‌کند.

تنهایی همراه با پذیرش بسیار زیباست. در عمق آن درک عمیقی از زندگی وجود دارد. درست در لبه‌ی دیگر آن نوعی یگانگی هست. یعنی تنهایی خودت و دیگران را می‌پذیری. آنگاه ناگهان توی تنها؛ تمام تنهایان دیگر را درک می‌کنی. ناگهان این تنهایی شیرین می‌شود. این تنهایی ذاتی وقتی پذیرفته شود تبدیل به چیز دیگری می‌شود. یگانگی با تمام جهان. با تمام تنهایان و باهمان دنیا!

با پذیرش تنهایی خودت راه رشد را آغاز می‌کنی. به تنهایی رشد می‌کنی در حالی‌که دیگران را هم درک می‌کنی. به راحتی با همه همدلی می‌کنی. درست است که تنها هستی اما همه‌ی تنهاها در این مسیر زندگی با تو هستند. سختی های مسیر خودت و دیگران را درک می‌کنی. تو دیگر هیچ حس تنهایی نداری. در اوج شادی و سرور با دیگر تنهایان مسیر زندگی خودت را ادامه می‌دهی! در این حالت به راحتی به دیگران کمک می‌کنی و از دیگران کمک را می‌پذیری.

اما حالت دیگر زمانی است که تو دچار حس تنهایی هستی و این حس برای این بوجود می‌آید که تو تنهایی را نپذیرفته ای. یکی از تلخ ترین حس های موجود. حس دوست نداشتنی بودن هم همراه آن می‌آید. تو در یک حس تلخ دوست داشتنی نبودن مدام از دیگران توقع داری. مسولیت زندگی ات را گردن دیگران می‌انداری. حس قربانی بودن مبنای تمام زندگی ات می‌شود. دیگران مسوول این حس های بد تو هستند. تو به خاطر کوچک شمردن خودت نمی‌توانی از هیچ کس کمک بپذیری. نمی‌توانی عشق را بپذیری. تو مسوولیت حس تنهایی و قربانی بودن خودت را گردن دیگران می‌اندازی.

غافل از اینکه این روش حس تو را بدتر و بدتر می‌کند. تلخی را که خودت هرروز میچشی به دیگران هم می‌دهی. در یک مارپیچ تلخ مداوم گرفتار هستی. تو مظلومی هستی که نیاز به ظالم داری! جهان برایت ظالمانه و غیر عادلانه است. حتی اگر دیگران هیچ کاری به تو نداشته باشند تو در ذهن خودت در ایگوی خودت یک مظلومی! ایگوی تو از این حس قربانی بودن تغذیه می‌کند! ایگو تو را دربرابر جهان قرار می‌دهد. شاید در ظاهر ملایم به نظر برسی ولی در اعماق وجودت مدام در حال خشم ورزیدن به دیگرانی هستی که این حس های بد را گردن آنها بیاندازی. جایگاه بدی است. برای بیرون آمدن نیاز به کمک داری ولی هیچ‌گونه عشق و کمک را نمی‌پذیری. چون خودت را لایق کمک نمی‌دانی. اگر کمک بگیری شاید ایگوی قربانی که ساختی ازبین برود پس کمک را نمی‌پذیری. مارپیچ بدی است. زندان بدی است. تنها خودت باید آن‌قدر رنج بکشی که خودت از زندان ساخته‌ی ذهن ات بیرون بیایی.

امیدوارم خوانندگان من جزو گروه دوم نباشند. ولی متأسفانه بسیار شایع است. شاید من خودم سالها در زندان بی عدالتی ساخته‌ی خودم گرفتار بودم. اگر دنیا را ناعادلانه می‌بینی. اگر مسولیت حس های بد خودت را چیزی در بیرون می‌دانی. اگر در اعماق افکارت خودت را درست و با اخلاق می‌بینی و دیگران را گناهکار بدان گرفتار این چرخه هستی. نیاز است کمی با خودت تنها بشوی و پذیرش را تمرین کنی. خودت را مشاهده کنی. با خودت صادقانه حرف بزنی. یا بنویسی!

تنهایی و احساس تنهایی

تنهایی و احساس تنهایی!

***

همین تفاوت به ظاهر جزئی دنیایی از تغییر را ایجاد می‌کند.

۱۴۰۱ مرداد ۸, شنبه

عبور از زن

زمان خواندن 3 دقیقه ***

عبور از زن!

***

دوستی گفت چطور از جنسیتِ بدن به پرواز روح برسیم! ارجاعش دادم به اوشو! اوشو می‌گفت می‌توانی از جنسیت به آگاهی برسی! من که هنوز نرسیدم. اوشو شاید رسیده بود!

اما امروز خودم ساحل بودم! بدنها را می‌دیدم! بدن های زنان؛ در معرض نمایش! پاهای لاک زده از دور زیبا بود. سینه هایی که با راه رفتن تکان می‌خوردند! نوک سینه ها به برکت خیسی پارچه‌ی نازک در نمایش عمومی بود. بدنهای چاق و لاغر. هر یک به نوعی زیبا. ناف ها بیرون بود. یاد آور آن کودک! موهای رنگارنگ! طلایی. خرمایی. سیاه! بلند یا چتری! حتی موهای بسته هم زیبا بود. باسن های برچسته سوار بر ران‌ها. در انواع مختلف!

البته این بدنها فقط برای من زیبا بود! خود زنها که مدام در وسواس زیبایی اند! کمتر زنی است که از زیبایی خودش راضی باشد! بچه ها هم هنوز درگیر این هورمون‌ها‌ی حوَل کننده نیستند! گل ها ظاهراً برای مسحور کردن زنبورند!

پارچه‌های رنگارنگ چسبان به بهانه‌ی پوشاندن؛ شکل بدن ها را زیباتر می‌کرد. من مشغول کار خودم بودم! مشغول افکار خودم. شنای خودم. بازی با تارا!

هر از چند گاهی اما با دیدن یک زن یا یک اندام زنانه سفر می‌کردم! از زن عبور می‌کردم. به زنانگی!

با خودم فکر می‌کردم این عطش زنانگی در پی چیست! خود بدن را که خودم هم دارم. چیز خاصی نیست. پوست است و گوشت و استخوان! اما چیزی در میان این بدن ها بود. یک روح زنانه. یک ظرافت. یک معجزه! یک انرژی زنانگی که می‌شد فهمیدش!

با دیدن هر زنانگی به درون خودم می‌رفتم! به یاد آن لحظه‌ی آرامش بخش می‌افتادم. لحظه‌ی آرامش بخش لمس زنانگی! لحظه‌ی محو زمان! لحظه‌ی ارگاسم! آری هر بدن زنانه‌ای نشانه‌ای بود برای آن آرامش!

هر بدن زنانه مثل یک تابلوی راهنما آن آرامش را نشانه می‌رفت. آرامشی که درون من هست. اما با یک انرژی زنانه بیدار می‌شود و دوباره و دوباره مرا به خودش فرامی‌خوانند. مثل موجهای دریا که از سکون خبر می‌دهند! این شگفتی زنانگی برای بدن مردانه‌ی من خیلی شاید در کلمات توصیف نشود! شاید این هم نانوشتتی باشد!

اما کم کم دیدن زنها برایم تمرینی می‌شود برای رفتن به درون. برای کمی مکث روی بدن خودم! هر زنی در بیرون دوباره مرا به درونم می‌برد. به آنجایی که آن آرامش بعد از طوفان هست. به بدن خودم آنجایی که آن رخوت بعد از ارگاسم هست! هیجان طوفانِ جنسیت و آرامش بعد از طوفان! و تکرار و تکرار!

در هر خواستنی در هر نگاهی یک حسرت هم هست. حسرت بودن روی زمین. حسرت دوری از آن آرامش ابدی! هر زنی وقتی انرژی های زنانه اش را به بیرون پرتاب می‌کند و هر تیری که به چشم و بدن من اصابت می‌کند یک موجی در من ایجاد می‌کند. دوباره یاد این داستان بدن می افتم!

یاد چرخش زنانگی و مردانگی به دور هم می‌افتم! مثل برخورد دو کهکشان!

این موج‌های کوچک بالاخره من را از این دوییت به یگانگی می‌رساند. از هر دویی می‌شود یک را فهمید! دو که باشد نشانی است از یک!

حتی دو بدن هم دوست دارند یک بشوند! بدنها هم اهل توحیدند! بدنها هم اهل یوگا هستند!

بدنها دروغ نمی‌گویند! آنها می‌خواهند یکی بشوند!

این موج‌ها می‌آیند و می‌روند! و من گاهی از این موج های بدن برای نوشتن استفاده می‌کنم!

فعلاً شب است و همه چیز آرام!

شب خودش یک ارگاسم طولانی است!

و سکوت!

عبور از زن

عبور از زن!

***

هر از چند گاهی اما با دیدن یک زن یا یک اندام زنانه سفر می‌کردم! از زن عبور می‌کردم. به زنانگی!

یاد چرخش زنانگی و مردانگی به دور هم می‌افتم! مثل برخورد دو کهکشان!

حتی دو بدن هم دوست دارند یک بشوند! بدنها هم اهل توحیدند! بدنها هم اهل یوگا هستند!

بدنها دروغ نمی‌گویند! آنها می‌خواهند یکی بشوند!

این موج‌ها می‌آیند و می‌روند! و من گاهی از این موج های بدن برای نوشتن استفاده می‌کنم!

فعلاً شب است و همه چیز آرام!

شب خودش یک ارگاسم طولانی است!

و سکوت!

چهره‌ی پوزخند

زمان خواندن 1 دقیقه ***

چهره‌ی پوزخند

***

گاهی در مراقبه‌هایم یک شخصیت میهمانم میشود. شخصیتی پوزخند زننده. شخصیتی مسخره کننده. شخصیتی شکاک! و نامطمئن. این شخصیت در صورت همسر، خواهر یا برادر یا هرکسی ظاهر می‌شود.

این چهره‌‌ی پوزخند زننده به خودش نامطمئن است. تنها کارش تخطئه و تحلیل دیگران است. او از خود خالی است. او پوچ ترین شخصیت است. او با پوزخند زدن به دیگران هویت پیدا می‌گیرد. او همه چیز را مسخره می‌کند. این نوشته را. طرز نشستن را. ظاهر را. کارهایم را. همه چیز را.

این شخصیتِ پر شمار معمولاً حاضر است. او فقط با مسخره کردن دیگران احساس بودن پیدا می‌کند. هرچه موضوع مسخره کردن پیدا کند بزرگتر و بزرگتر می‌شود.

او قسمتی از خود من است! این چهره‌ی پوزخند شخصیتی ضعیف و شکاک است. او جوهر درونش را گم کرده. من با برگشتن به جوهر درونم با قدرت؛ محبت و اطمینان نگاهش می‌کنم.

اینها کسانی هستند که با نقد کردن آثار هنری دیگران زندگی می کنند نه با خلق اثر هنری خودشان. آنها از درون خالی اند. قضاوت دیگران شخصیتی موقت و کاذب به آنها می‌دهد.

این چهره‌ی پوزخند زننده‌ی مسخره کننده بیشتر از هر کسی نیاز به نگاه محبت آمیز دارد. بیشتر از همه نیاز به قلبی مطمئن دارد. بیشتر از همه نیاز به درونی آرام و خلاق دارد. من با یک نگاه تمام اینها را به او هدیه می‌دهم.

ترول ها و هی تر ها در شبکه‌های اجتماعی از این دسته‌اند. آنها بیشتر از همه نیاز به محبت و اطمینان دارند. محبت با آنها را فراموش نکنید! آنها با یک نگاه با وقار و محبت آمیز و آرام آب می‌شوند! امتحان کنید!

چهره‌ی پوزخند

***

منِ دوست داشتنی

زمان خواندن 1 دقیقه ***

منِ دوست داشتنی

***

بعد از اینکه به خودت جواب دادی من کیستم؛ می‌توانی سد بعدی را بشکنی. یعنی سد دوست داشتن خودت. وقتی خودت را شناختی. وقتی فهمیدی بدن نیستی، ذهن نیستی، احساسات نیستی، تصورات نیستی بلکه یک روح نامیرای شگفت انگیزِ آگاهِ جهانی هستی؛ آنگاه می‌توانی خودت را دوست داشته باشی.

این را خودت باید انجام بدهی. با رفتن به درون خودت. کسی نمی‌تواند به تو آموزش دوست داشتن خودت را به تو بدهد.

از ابتدای زندگی شاید از همان دوران جنینی دیگران تو را دوست داشتنی نمی‌دانستند. یا دوست داشتن مشروط را یادگرفته ای. نوعی معامله. اما حالا تو باید بتوانی خود خودت را دوست بداری. به تنهایی!

وقتی خودت را دوست داشته باشی؛

حسادت نمی‌کنی

خودت را می‌پذیری

خودت را قربانی نمی‌دانی

هر اتفاقی بیافتد تمرین جدیدی برای دوست داشتن خودت است

وقتی خودت را دوست داشته باشی؛

حتی اگر تمام آدمهای دنیا تو را ترک کنند باز هم تو خودت را دوست داری

با خودت در تنهایی احساس تنهایی نمی‌کنی

تنهایی برایت لذت بخش می‌شود

با دیگران بودن هم همینطور

نوعی رضایت دائمی از خودت و جهان را تجربه می‌کنی

وقتی خودت را دوست داشته باشی؛

هیچگاه عصبانی نمی‌شوی چون کسی نمی‌تواند تو را به حس قربانی ببرد

همه چیز عادلانه است

همه چیز سرجای خودش است

خودت که آزاد باشی به دیگران هم آزادی می‌دهی

مسوولیت حس هایت فقط و فقط با خود توست

مسوولیت خودت را که بپذیری مسولیت تمام جهان را می‌پذیری

منِ دوست داشتنی

***

این را خودت باید انجام بدهی. با رفتن به درون خودت. کسی نمی‌تواند به تو آموزش دوست داشتن خودت را به تو بدهد.

وقتی خودت را دوست داشته باشی؛

حسادت نمی‌کنی

خودت را می‌پذیری

خودت را قربانی نمی‌دانی

هر اتفاقی بیافتد تمرین جدیدی برای دوست داشتن خودت است

وقتی خودت را دوست داشته باشی؛

حتی اگر تمام آدمهای دنیا تو را ترک کنند باز هم تو خودت را دوست داری

با خودت در تنهایی احساس تنهایی نمی‌کنی

تنهایی برایت لذت بخش می‌شود

با دیگران بودن هم همینطور

نوعی رضایت دائمی از خودت و جهان را تجربه می‌کنی

وقتی خودت را دوست داشته باشی؛

هیچگاه عصبانی نمی‌شوی چون کسی نمی‌تواند تو را به حس قربانی ببرد

همه چیز عادلانه است

همه چیز سرجای خودش است

خودت که آزاد باشی به دیگران هم آزادی می‌دهی

مسوولیت حس هایت فقط و فقط با خود توست

مسوولیت خودت را که بپذیری مسولیت تمام جهان را می‌پذیری

معجزه‌ی صبح

زمان خواندن 1 دقیقه ***

معجزه‌ی صبح

***

صبح ها شبیه معجزه است. قبل از اینکه چشمانم را به بیرون باز کنم کمی درونم را نگاه می‌کنم. شاید خوابی دیده باشم. که نشان از وضعیت ناخودآگاه من دارد. به پروسه‌ی بیدار شدن ذهن و بدن کمی توجه می‌کنم. صبح ها اول گوش ها به کار می‌افتند. گاهی صدای پرندگان می‌آید. قبل از اینکه موتور ذهن شروع به جلو رفتن بکند خوب درونم را نگاه می‌کنم.

یک بدن اینجاست! بدن من! یک ماشین بسیار پیشرفته. با باز شدن چشم‌ها ماشین بدن هم شروع به کار می‌کند. ماشین ذهن هم همینطور. اگر شب قبل کم غذا خورده باشی در ماشین بدن حسی سبک و خوشایند جریان دارد. ماشین ذهن به سرعت شروع به تولید افکار می‌کند. فکر ها می‌روند به روز. ذهن شروع به پیش بینی آینده می‌کند. خوب ظهر چه، عصر چه و شب چه!

واحد زندگی من روز است. نَه هفته نه ماه نه سال! یک روز دیگر به من داده شد. توی بدن و روی زمین. این موهبتی است. یک روز دیگر به من انتخاب داده شد. حالا من می‌توانم انتخاب کنم. انتخاب کنم که توجه‌ام را به کجا نشانه می‌روم!

می‌توانم بنویسم! از داستان صبح! می‌توانم وزش نسیم را روی پوستم حس کنم. می‌توانم به عجله‌ی ذهنم بنگرم. می‌توانم به زیارت درختان بروم. به معبد جنگل. می‌توانم با چرخه‌ی نفَس ها ذهن را مشغول کنم. می‌توانم لحظه را زندگی کنم!

معجزه‌ی صبح

***

۱۴۰۱ مرداد ۷, جمعه

برای تارا - مرداد ١۴٠١

زمان خواندن 3 دقیقه ***

برای تارا - مرداد ١۴٠١

***

تارای عزیزم. ستاره‌ای زندگی. الان که دارم برایت می‌نویسم محو کارتون هستی! کارتون هایی که ما بزرگتر ها ساخته‌ایم! کارتون هایی که ما بزرگ‌ترها فکر کردیم برایت جذاب است! تو هم مبهوت می‌شوی و ساعت‌ها جلوی این اشکال و تصاویر بی معنی می‌نشینی!

ما بزرگ‌تر ها فکر می‌کنیم که می‌دانیم بچه‌ها چه چیزی باید ببینند! یک سری اشکال و انیمیشنهای بی معنی. فکر می‌کنیم تو چون کوچک هستی توان درک تصاویر واقعی را نداری. پیر مرد مزرعه دار! شمارش پرنده‌های کارتونی! اداهای مسخره‌ی پیلیلی و چرخیدن چرخهای اتوبوس! با آن آهنگهای مسخره. سعی می‌کنیم به تو چرندیات ذهنی خودمان را آموزش بدهیم! ما تجربه‌ی منحصر بفرد زندگی تو را با تصاویر یک دلقکی مثل پیلیلی جایگزین کردیم. ما را ببخش. ما شگفتیِ بازی با برگهای درخت یا ماسه‌های دریا یا پیدا کردن سنگ‌های زیبای ساحل را با یک سری تصویر برایت عوض کرده‌ایم!

ما خودمان راه را گم کرده‌ایم! می‌خواهیم از یک کودک هفت ساله انباری از اسم ها بسازیم. اسمهای بی معنی! ما نگذاشتم تو محو دیدن یک حشره بشوی! ما سریع برای آن کِرم شگفت‌انگیز اسم گذاشتیم! ما با سرعت با کلمات برچسب زدیم و شگفتیِ زندگی را برای تو از بین بردیم.

ما آدم بزرگهای توی قفس های بتنی و چوبی تو را اسیر کردیم. نگذاشتیم تو محو ابرها بشوی. باد را روی پوستت حس کنی. یا با رقص برگ‌های درختان در باد مسحور بشوی. کارتن های مسخره ساختیم! بچه انیشتین تولید کردیم! مگر انیشتن با شهود و مشاهده‌ی نور به درک رموز جهان نرسید؟ ببخش که ما ترسیدیم تو هم مثل ما درگیر معاش بشوی! سعی کردیم تو را انباشته کنیم از اطلاعات! اطلاعتی که هیچ ارزشی ندارد. ما حتی آنقدر به تو اهمیت ندادیم که آنچه برای خودمان جذاب است را برایت بگذاریم! فکر کردیم نقاشی‌های متحرک ما برایت جذاب است! نگذاشتیم زندگی کنی. تو زندگی را با لم دادن روی مبل و دیدن تصاویر نمی‌توانی تجربه کنی.

تارای عزیزم!

سعی کردم تو را در شگفتی‌های چمن ها و میوه‌ها و درخت‌ها میهمان کنم. اما مهدکودک‌ها و معلم‌هایی که خودشان بعد از ١٠-١٢ سال مدرسه رفتن تمام نشانه‌های سرزندگی را از دست داده‌اند معلم تو شدند!

امیدوارم به زودی از دست این سیستم رها بشوی! زودتر از من. زودتر از مادرت. برایت داستان طوطی و بازرگان را خواهم خواند. شاید تو هم مثل من بعد از چهل سال یا زودتر درک کنی مولانا چه گفت!

چرا آن طوطی داخل قفس باید بمیرد؟

چرا برای آزاد شدن از قفس تن باید منیتت بمیرد!

چرا آن بازرگان که به طوطی سخنور خود می‌نازید‌ طوطی سخنگویش را از دست داد.

ببخش ما را!

من هنوز بعد از چهل سال زندگی نتوانستم تو را آنقدر که لازم است با خودم به جنگل ببرم. به اندازه‌ی کافی آب بازی و خاک بازی نبردمت.

تارای عزیزم!

نتوانستم منظورم را به بزرگترها برسانم! من خودم دیر رسیدم! و دیگر دیر شده بود.

تو چهارسالت شد و به این زودی معتاد کارتون شدی. این از کم کاری و عقب ماندگی من بود!

نتوانستم به اندازه‌ی کافی تو را با فرهنگ ها آشنا کنم.

تو را مبهوت طبیعت کنم.

تو را مشغول ورزش و رقص کنم.

توانم در حد همین نوشتن هاست.

ای کاش روزی بتوانی این ها را بخوانی.

فعلاً تنها قدرتم در همین کلمات است!

با تو و با جهان با همین کلمات ارتباط می‌گیرم.

امیدوارم تو و دیگران حرفهایم را بفهمید.

وظیفه‌ی من نوشتن بود.

توانم در همین حد بود.

مرا ببخش!

برای تارا - مرداد ١۴٠١

***

تارای عزیزم!

چرا آن طوطی داخل قفس باید بمیرد؟

چرا برای آزاد شدن از قفس تن باید منیتت بمیرد!

چرا آن بازرگان که به طوطی سخنور خود می‌نازید‌ طوطی سخنگویش را از دست داد.

ببخش ما را!

تارای عزیزم!

نتوانستم منظورم را به بزرگترها برسانم! من خودم دیر رسیدم! و دیگر دیر شده بود.

تو چهارسالت شد و به این زودی معتاد کارتون شدی. این از کم کاری و عقب ماندگی من بود!

نتوانستم به اندازه‌ی کافی تو را با فرهنگ ها آشنا کنم.

تو را مبهوت طبیعت کنم.

تو را مشغول ورزش و رقص کنم.

توانم در حد همین نوشتن هاست.

ای کاش روزی بتوانی این ها را بخوانی.

فعلاً تنها قدرتم در همین کلمات است!

با تو و با جهان با همین کلمات ارتباط می‌گیرم.

امیدوارم تو و دیگران حرفهایم را بفهمید.

وظیفه‌ی من نوشتن بود.

توانم در همین حد بود.

مرا ببخش!

انواع ازدواج

زمان خواندن 6 دقیقه ***

انواع ازدواج

***

خواستم در مورد ازدواج صحبت کنم. گفتم شاید نوشتن بهتر باشد. با نوشتن راحت ترم. می‌توان سکوت کرد و نوشت. می‌شود موسیقی گوش داد و نوشت. انگار ذهن من و تو که می‌خوانی آرام تر است! می‌توانی بارها بخوانی! انگار چیزی که از لحظه بیاید ابدی تر است.

ازدواج از زوج می‌آید. یعنی دو. یعنی یک شدن دو. حال ببینیم این یکی شدن چه حالت هایی دارد. در بعد های مختلف می‌شود یکی شد. جسمی، ذهنی و روحی یا معنوی.

در بعد جسمی همان رابطه‌ی جنسی است. دو جسم در ابعاد زنانه و مردانه به هم می‌پیوندند. ماجرای خودش را دارد. این ازدواج در بعد جسم است. تحت سیطره‌ی هورمون‌ها و شیمی این بدن. شیرینی خودش را دارد. اما محدود است. درست مثل همان بدن. لذتی لحظه‌ای می‌دهد. بعد تمام می‌شود. دوباره در چرخه‌های جسم می‌افتد. چند سالی این آتش روشن است. کم کم سویش کم می‌شود. نه خوب است نه بد. در بُعد بدن اتفاق می‌افتد. می‌توانی تا وقتی روی زمینی از آن لذت ببری. می‌تواند پَست باشد یا مقدس. بسته به نگاه تو دارد. می‌تواند دروازه‌ای باشد برای پرواز جسم و روح. یا دوزخی برای هر دو. یکی شدن و یگانگی در بعد جسمی هم زیباست. دو بدن و دو انرژی در هم می‌آمیزد. جسمی دیگری خلق می‌شود. این چرخه‌ی جسم ها ادامه پیدا می‌کند. در ابتدای جوانی آنقدر جسم واقعی به نظر می‌رسد که همین یکی شدن جسمی می‌شود نهایت آمال یک نفر. بعد جسمی زیباییهای خودش را دارد. سادگی خودش را دارد. آمیختن دو بدن. نیازهای تکراری و اعتیادآور بدن. تکرار و تکرار. و کم کم با تحلیل رفتن همین بدن از اهمیت ازدواج جسمی کاسته می‌شود.

ازدواج بعدی در بعد ذهنی است. نوعی قرارداد. قرارداد ذهنی و اجتماعی. و تا حدودی احساسی. یعنی دو نفر یک قرارداد می‌بندند برای مدت زندگی. درست مثل یک آبونمان است. یعنی قراردادی برای تامین نیازهای ما برای مدتی. طبق شروط و ضوابطی که جامعه تعیین می‌کند. معمولاً فرهنگ های مختلف برای سامان دادن به این نیازهای جسمی این قرارداد را تعریف می‌کنند. شعبده بازان قانون گذار هم با خواندن وِردی آن توهم ذهنی را به باور هردو می‌خورانند. کمی حس امنیت و آرامش همراه آن می‌آید. نوعی امنیت کاذب روانی برای یک قرارداد کاذب اجتماعی! معمولاً یک برگ کاغذ تزیین شده هم نوشته می‌شود. و با گل و شیرینی این مراسم جشن گرفته می‌شود! قرارداد بُعد اجتماعی پیدا می‌کند تا توهم قوی تر بشود. وقتی جمع آدمها چیزی را باور کنند تو راحت تر آن را باور می‌کنی. وقتی ذهن خودت را باور کرده‌ای ذهن جمعی را هم واقعی می‌دانی! در حالی‌که این قرارداد فقط یک برگه‌ی کاغذ است. نوعی قرار ذهنی اجتماعی. نوعی تزیین همان ازدواج جسمی. درست مثل تمام خصوصیات ذهن؛ این هم شاید جنبه‌های احساساتی پیدا کند. داستانهای عاشقانه می‌سازی. باور می‌کنی اتفاق بزرگی افتاده. سالها در انتظار آن می‌مانی و سالها نیز بعد از آن عکسها و خاطراتش را مرور میکنی. نوعی یکی شدن در بعد ذهن. اما ذهن پایه‌ی ایگو است. و ایگو هیچگاه راضی نمی‌شود. هرچه ازدواج در بعد ذهنی قوی‌تر باشد سست تر است. احساسات متغیرند. روزی حس عاشقی می‌آید روزی حس دوری. ایگو هیچگاه راضی نمی‌شود. ابتدا فکر می‌کنی عشق را یافته‌ای. احساسات عمیق ات را باور می‌کنی. باور می‌کنی یکی شدی. کمی همدردی داری. در زمانهایی که تصادفاً ذهن ها هم جهت باشند نوعی یکی شدن را تجربه می‌کنی. اما ذهن هم ساخته‌ی دست خود توست. با همان سرعتی که تولید می‌شود نابود می‌شود. همان وِردی که دو نفر را ازدواج می‌دهد وِرد دیگری آن دو را از هم جدا می‌کند. سند ازدواج و سند طلاق! هردو جادوی ذهن ماست! و هر دو مجازی و صوری! هر سال باید یادآوری کنی! واگر نه یادت می‌رود! ابتدا زیبا به نظر می‌رسد اما در کوران زمان به تدریج کمرنگ می‌شود. در تلاطم های افکار و احساسات بالا و پایین می‌رود. همان کسی که روزی فکر می‌کردی عاشق اش هستی روز دیگری برایت مثل غریبه می‌ماند. دو ذهن هیچگاه نمی‌توانند یکی بشوند. خاصیت ذهن ساختن ایگوست. ایگو برای جدا شدن و معاش ساخته می‌شود. دو ایگو نمی‌توانند یکی بشوند. تنها زمانی یکی شدن تجربه می‌شود که ایگو ها محو بشوند.

تمام این‌ها مقدمه و تمرین یک ازدواج بزرگتر است. نوعی ازدواج کیهانی. عشق حقیقی. یکی شدن. تجربه‌ی یکی شدن نه تنها در بعد جسم و ذهن بلکه در عمق روح! جشن ‌ سرور واقعی اینجاست. اما برای کسی که تجربه نکرده فقط شعار به نظر می‌رسد! شاید حرافی یا فلسفه بافی به نظر برسد. مولانا در هزاران بیت، محمد در قرآن و عیسی در سخنان خود، بودا در آموزه‌هایش سعی کردند توضیح بدهند اما برای عموم مردم درک نشد که نشد! همه یک جا را نشان می‌دانند. یکی را. یکی شدن را.

پارادوکس داستان این است که هرکسی فقط به تنهایی می‌تواند این یگانگی کیهانی را تجربه کند. زمانی است که روح تو در اعماق سکوت به یک تجربه‌ی یگانه می‌رسد. به تجربه‌ی لحظه می‌رسد. وقتی یک نفر فقط کمی از آن را تجربه کند دیگر نه بدن راضی‌اش می‌کند نه ذهن. او دیگر به این دو قانع نیست. این درجات مختلفی دارد. مسیر پر پیچ و خمی دارد. باید از منیت و شخصیت خودت بگذری. باید به اندازه‌ی کافی تنها شده باشی. باید به اندازه‌ی کافی سکوت را تمرین کرده باشی. باید به اندازه‌ی کافی زجر فراق را کشیده باشی. باید محدودیت بدن و ذهن را دیده و چشیده باشی.

با ذهن نمی‌توانی درک کنی. با سکوت پشت ذهن چرا. باور کردنی نیست. نمی‌توانی به آن اعتقاد داشته باشی! فقط باید پَرت کنی خودت را. وقتی پَرت شدی؛ از ترس نابودی نوعی تجربه‌ی بودن را می‌چشی.

دیگران را قسمتی از وجود خودت می‌بینی. برای اولین بار می‌توانی رابطه‌ی واقعی را درک کنی. محبت واقعی را تازه میفهمی. دیگری وجود ندارد. دیگری خود توست. قسمتی از تجربه‌ی یگانه‌ی تو. دشمن تو هم قسمتی از توست! آن وقت می‌توانید دشمن خودت را دوست بداری! چون خود توست. آن وقت می‌شوی عیسای مقدس. عیسی در حال به صلیب کشیده شدن هیچ خشمی نداشت! هیچ کینه ای نداشت. او عشق خالص بود. چون برای او دیگری وجود نداشت. عیسی و حلاج تجربه‌ی خالص یکی شدن با جهان بودند. مهم نبود بدن چه می‌شود! بدن به صلیب می‌رود یا به دار. نوعی عبور از بدن. عبور از ذهن. عبور از هویت های کاذب. عبور از منیت. عبور از دوگانگی. یکی شدن واقعی. ازدواج واقعی با کل جهان.

و وقتی به آنجا برسی یگانگی یا توحید را تجربه می‌کنی. تجربه‌ای نانوشتنی. غیر قابل درک برای ذهن. غیر قابل فهم با کلمات. و آنجاست که مولانا دعوت می‌کند به سکوت! سکوتی سرشار از عشق که همان قدر عاشقانه است که حرف زدن. همان قدر که ننوشتن.

انواع ازدواج

***

۱۴۰۱ مرداد ۶, پنجشنبه

توجه تنها دارایی تو

زمان خواندن 1 دقیقه ***

توجه تنها دارایی تو!

***

مدتی که زنده هستی یک زمانی است روی این زمین. یک زمان محدود. جبر باشد یا اختیار نمی‌دانم. اما یک چیزی قطعاً اختیار است و آن توجه است.

توجه چشم ناظری است که دست توست. چشم ناظری که می‌تواند هر کجا که تو بخواهی برود. مثلا به یک درخت برود. یا بازی کودکان. یا این نوشته. یا خلق دانه دانه‌ی این کلمات. توجه می‌تواند به درون برود. یا به بیرون. به بدن خودت. یا به نوت های موسیقی. به کار یا آینده. به گذشته یا خاطره. به احساسات متغیر و افکار پراکنده.

این نیرو و انرژیِ آگاهی که اسمش را می‌گذاریم توجه می‌تواند معانی خلق کند. کلمه خلق کند. آگاهی تنها چیز قطعی زندگی است. حتی قطعی تر از مرگ!

مرگ را هم می‌شود تشکیک کرد. شاید مرگی در کار نباشد! شاید کل ماجرا یک شوخی جهانی باشد! حال باید دید. اما توجه را نمی‌شود تشکیک کرد. توجه و توجه و توجه تا بینهایت. توجه به توجه به توجه تا بینهایت.

آنچه داری یک سکان است برای توجه ات. این سکان را می‌توانی به هر طرفی بچرخانی. می‌توانی به هزاران جهت ببری. همان اختیاری که به تو داده شده. گنج ارزشمند زندگی.

مثلا می‌توانی به یک گل نگاه کنی یا به یک انسان! یک نگاه عاشقانه. یا به خودت. یا به افکارت. یا احساساتت.

آن آگاهی کل قسمتی از توجه اش را به تو هدیه داده.

در حس های بدن هست. در تک تک لحظه‌ها.

کمی درنگ کن و با توجه بازی کن. توجه بزرگترین سرمایه‌ی توست.

آنچه داری در زمین.

اختیار و آزادی توجه.

تمام دارایی ات!

می‌توانی به زندگی توجه کنی.

یا به مرگ.

یا به موسیقی!

یا سکوت محض!

فقط توجه خالص!

مثل خدا!

توجه تنها دارایی تو

توجه تنها دارایی تو!

***

مثلا می‌توانی به یک گل نگاه کنی یا به یک انسان! یک نگاه عاشقانه. یا به خودت. یا به افکارت. یا احساساتت.

آن آگاهی کل قسمتی از توجه اش را به تو هدیه داده.

در حس های بدن هست. در تک تک لحظه‌ها.

کمی درنگ کن و با توجه بازی کن. توجه بزرگترین سرمایه‌ی توست.

آنچه داری در زمین.

اختیار و آزادی توجه.

تمام دارایی ات!

می‌توانی به زندگی توجه کنی.

یا به مرگ.

یا به موسیقی!

یا سکوت محض!

فقط توجه خالص!

مثل خدا!

عطشِ غذا، ارگاسم و اشیاء

زمان خواندن 2 دقیقه ***

عطشِ غذا، ارگاسم و اشیاء

***

بدن به صورت کاملا طبیعی و غریضی غذا می‌خواهد. همینطور ارگاسم. ذهن هم خواستار مالک شدن اشیاست. اینها چیزهایی است که به صورت چرخه‌هایی درگیرمان می‌کند. درست مثل چرخیدن زمین به دور خودش. چرخه‌هایی از گرسنگی و سیری و نیاز و تخلیه‌ی جنسی و خواستن و بدست آوردن اشیاء هست. این چرخه‌های مرموز تقریباً موتور محرک ما موجودات است. موتور محرک آدمها روی زمین.

برای شناخت و تحلیل این چرخه‌ها نیاز به تمرین و مشاهده داریم. کند کردن پروسه‌های چرخه؛ را حل است. هرگونه مخالفت یا سعی در سرکوب کار را بدتر می‌کند. ذهن به سرعت درگیر می‌شود. در حالی‌که اگر بگذاریم چرخه‌های غذا و ارگاسم در بدن به صورت طبیعی اتفاق بیافتد و ما فقط شاهد باشیم بالاخره روزی از چرخه در می‌آییم. من هنوز از این چرخه‌ها بیرون نیامدم. یعنی سوار و یا درگیر این چرخه‌ها هستم. در سفر زمین با این چرخه‌ها دست و پنجه نرم می‌کنم.

اکثر آنها چیزی در آینده را نوید می‌دهد. معمولاً جسم، ذهن را هم درگیر می‌کند و در موارد جسمی مثل غذا یا ارگاسم؛ ذهن به سرعت درگیر می‌شود. وقتی ذهن و فکر درگیر بشود به صورت عادتهایی خودش را نشان می‌دهد. حس ها و فکر های خاصی با آنها همراه می‌شود. مثلا این فکر که بعد از ارگاسم به آرامش می‌رسم. یا با بدست آوردن غذا یا بدست آوردن بدن دیگری به آرامش می‌رسم. اما معمولاً تمام این وعده‌ها پوچ است. تمام وعده‌های ذهن در آینده پوچ است. چه وعده‌های مثبت و‌چه وعده‌های منفی. مثل ترس.

اما راه حل چیست!

پذیرش! یعنی اصلا مساله‌ای وجود ندارد.

ما مدتی همراه بدن هستیم.

هیچ بدی یا خوبی در کار نیست.

هر کدام از این چرخه‌ها فرصتی است برای افزایش آگاهی درونی.

یک نوع پذیرش اگزیستانسیال!

و نهایتاً

آرام کردن!

تمرین!

مشاهده!

چشیدن آرام تمام لذتهای بدن!

و تکرار و تکرار!

همین!

موسیقی زمینه

https://music.youtube.com/watch?v=RdVK8nIub0E&feature=share

عطشِ غذا، ارگاسم و اشیاء

***

اما راه حل چیست!

پذیرش! یعنی اصلا مساله‌ای وجود ندارد.

ما مدتی همراه بدن هستیم.

هیچ بدی یا خوبی در کار نیست.

هر کدام از این چرخه‌ها فرصتی است برای افزایش آگاهی درونی.

یک نوع پذیرش اگزیستانسیال!

و نهایتاً

آرام کردن!

تمرین!

مشاهده!

چشیدن آرام تمام لذتهای بدن!

و تکرار و تکرار!

همین!

موسیقی زمینه

https://music.youtube.com/watch?v=RdVK8nIub0E&feature=share

تلاش و تکاپو

زمان خواندن 2 دقیقه ***

تلاش و تکاپو!

***

کار کردن در حین نشستن و بستن چشم‌ها! سخت ترین و مهمترین کار دنیا! این نوشته را می‌گویم!

https://mymindflow.blogspot.com/2022/07/blog-post_11.html

ظاهراً نیاز به کار بیشتر دارد! دوستی عاقل گفت؛ بیکاری آفت زندگی است! همه در تلاش و تکاپویند!

می روم کمی کار کنم برمی‌گردم!

خوب کمی کار کردم! نشسته و با چشمانی بسته!

حالا برگشتم!

این داستان داستانی پر تکرار است. بدون تعلل با هم داستان را مرور می‌کنیم. داستان کار و معاش!

از وقتی فقط چند سال داری می‌گویند تلاش کن! درس بخوان که مدرسه بروی که دانشگاه بروی که شغل بگیری که پول دربیاوری که زنده بمانی! که معاش ات به خطر نیافتد!

هر روز وقتی بیدار می‌شوی باید سر کار بروی که پول دربیاوری که گرسنه نمانی که معاش ات به خطر نیافتد!

داستان قدیمی معاش و تلاش! تلاش برای معاش! تنازع بقا! جنگیدن برای زنده ماندن!

بدن کمی غذا نیاز دارد! فعلاً اگر زمین را با تلاششان نابود نکنند غذایی برای این هفت هشت میلیارد بدن هست!

دیگر وقت آن رسیده که کمی از ترس معاش بیرون بیاییم! مگر چقدر لازم داریم؟ اکثر ما اضافه وزن داریم.

این تلاش معاش گاهی فرار از لحظه است! گاهی ساختن ایگوی جدید! من تلاش می‌کنم پس هستم! اما تلاش داریم تا تلاش!

نوعی تلاش هست که بدون تقلا انجام می‌شود! تقریباً تمام حیوانات و گیاهان در حال انجام این تلاش هستند! آرام و باوقار!

تلاش دیگری هست با تقلا و ترس! تقریباً تمام آدم‌ها مشغول این تلاشند! از صبح تا شب! نتیجه؟ نابودی زمین! گرم شدن زمین! نابودی خاک!

تفاوت این دو تلاش به وضوح قابل دیدن است! یکی برای سیر شدن شکم تلاش می‌کند! به آسانی و به راحتی و در لحظه!

یکی برای سیر شدن چشم تلاش می‌کند! چشمی که هیچگاه سیر نمی‌شود!

هر که جز ماهی ز آبش سیر شد

هرکه بی روزیست روزش دیر شد

در نیابد حال پخته هیچ خام

پس سخن کوتاه باید و السلام

بند بگسل باش آزاد ای پسر

چند باشی بند سیم و بند زر

گر بریزی بحر را در کوزه‌ای

چند گنجد قسمت یک روزه‌ای

کوزهٔ چشم حریصان پر نشد

تا صدف قانع نشد پر در نشد

و بعد از حضور مولانا دیگر تلاش برای نوشتن بیهوده می‌نماید!